یکی از ابعاد وجودیم که خودم به شدت ازش بدم میاد،به شرح ذیل عه:
من تقریبا تو تمام شبکه های اجتماعی معروف و غیر معروف عضوم.توییتر،اینستاگرام،... .
ولی تو هیچ کدوم از این شبکه ها هیچ کس اسممو نمیدونه.
تو هیچ کدوم عکسی از صورتم،حتا از گوشه چشم و ابرو و بینی و خال هم نیست.
تو اینستا معمولا استوری ندارم.تو توییتر منشن نمیدم،تو گروه های تلگرام و حتی پی وی هیچ ری اکشنی نشون نمیدم.آدرس وبلاگم رو برای هیچ کس نمیذارم.فالوورای اینستام ده نفرن،توییتر 17 نفر.
نه که دوستشون نداشته باشم.نه که نخوام حرف بزنم.می ترسم.
خیلی جاها تجربه بهم ثابت کرده اینو.
یه مرض عجیبیه.دلم میخواست منم دورهمی بلاگر ها رو برم.نرفتم.ترسیدم.نه از این که آدمای بدی باشن.از حرف زدن ترسیدم.
شاید باورتون نشه ولی برای اطرافیانم،من یه آدم خیلی پرحرفم.
یه پر حرف درون گرا.
:)
پ.ن: به شدت دنبال یه موضوع خوب برا پرزنتیشنم هستم...با یه سری آدم از خود راضی هم کلاسی ام که سلیقه م به هیچ کدومشون نمیخوره و به جهنم اصلن.
پ.ن. 2: این رفته رو مخم!
He takes on the world all in a stride,
and your wounds will be his scars.
So won't you remember when the night comes
he will need your open arms
For to be invincible,
He needs your love.
