یا انیس الغرباء

فرزاد رفته بود خونه دوستش بازی رو ببینه،منم که داشتم چمدون می بستم که برم. فرزاد زنگ زد که اگه میشه شب خونه اونا بمونه و بعد از کلی کشمکش قرار شد صبح برن دنبالش. رفتم حموم،نماز خوندم،بابا رفته بود برای ناهار و شام فردام ساندویچ بگیره که ببرم. نمازم که تموم شد اومدم تو آشپزخونه که شام بخورم. کره محلی گوسفندی و مربای توت فرنگی ای که عمه بهمون داده بود و مامان اصلاحش کرده بود و خوشمزه شده بود. مامان نشست کنارم،شروع کردیم حرف زدن و حتی با این که یه ساعت و نیم بیشتر نیست،یادم نمیاد حرفمون از کجا شروع شد. یهو گفت:" تو که امشب میری،فرزاد هم که امشب نیست." و از اون قیافه هایی رو گرفت که کمتر تو مامانا میشه دید.

بد دلم گرفت. خندیدم و برای عوض کردن جو گفتم :"عوضش امشب چه کارها که نمیشه کرد، کمتر همچین موقعیتی برای مامان بابا ها پیش میاد، اصلا بشینید با هم فیلم خاک بر سری ببینید!" و مامان "برو گمشو بابا"یی گفت و بحث تموم شد.

انقدر دلم گرفت،انقدر یهو دیگه دلم نمیخواست برم دانشگاه که گفتم وقتی رسیدم تو قطار با خیال راحت گریه می کنم و اصلا هم گریه کردن تو قطار زشت نیست و آدم باید یه ذره احساس برای خودش جا بذاره!
بابا که برگشت زنگ زد به راه آهن و قطار طبق معمول تاخیر داشت. نشستیم به چرت گفتن و شام خوردن. با این که تاخیر داشت نمیخواستیم یهو جا بمونم و تو خونه هم که کاری نداشتم. من و بابا پا شدیم آماده شدیم. وقتی برگشتم تو آشپزخونه دیدم مامان هم لباس پوشیده و نشسته. مامان هیچ وقت با من نمیاد راه آهن،مگر این که قبلش بیرون بوده باشیم یا همه با هم رفته باشیم خونه مامان جون.

نیم ساعتی تو راه آهن نشستیم و من همزمان که داشتم به مامان کپی و پیست کردن پیامک هاش رو یاد می دادم،به بابا هم توضیح میدادم چه جوری با اینستاگرام کار کنه. قطار یهو اومد. مامان داشت با تلفن حرف میزد. بوسشون کردم و بابا اصرار کرد که چمدون سنگینم رو تا توی قطار بیاره. بهش گفتم که قطار بین راهیه و زود راه میفته و جا می مونه،ولی لجبازی کرد و گفت میام. خدا روشکر زود رسیدیم تو کوپه و نیاز نشد چمدونم رو بذاره اون بالا. وقتی جای چمدون رو درست کردم،سر که چرخوندم یهو قلبم وایساد. رفته بود پایین و از پشت پنجره زل زده بود به من. خنده ام گرفت. داشتم رو هوا فحش میدادم بهش که یه دختره اومد تو کوپه و در لحظه اول فکر کرد دارم به اون فحش میدم.

بالاخره قطار که راه افتاد بای بای کرد و رفت. مامان هم زنگ زد که "جات خوبه؟" و گفتم آره و خداحافظی کرد. کمک کردم چمدونای هم کوپه ای هام رو که همه دانشجوان رو بذاریم بالا. نشستم سرجام و هندزفریم رو درآوردم و یادم اومد که میخواستم گریه کنم.

آدمیزاد زود عادت میکنه. شاید بهترین و بدترین قابلیتی که خدا تو وجودش گذاشته باشه همینه. که دلش تنگ میشه،برای همه چی،ولی عادت می کنه.

_ از یادداشت‎های وی در گوشی‎ای که دوربینش ترکیده و درست‎بشو هم نیست :)

کلا ما عادت داریم ارزش زحمت بقیه رو با مسخره بازی زیر سوال ببریم

بالاخره بعد از هفته ها! :دی کنفرانس دادن و میان ترم های بسی سخت، موفق شدم در این مکان پست نصب کنم! :))

بماند که در طی هفته آتی هم باید کلی پروژه هنوز شروع نشده رو به سرانجام برسونم و با جغد بفرستم برای این استاد و اون استاد که اندکی نمره ناقابل کسب کنم، برم انقلاب که کتابی که قراره استاد عزیز ترجمه ازش امتحان بگیره رو بخرم، یه دیکشنری هزاره از یه جایی برای خودم گیر بیارم، یه سر برم خونه خاله و دخترعمه، کتب بردنی( که ببرم خونه) رو از کتب موندنی جدا کنم و بچینم تو چمدون،و هزاران هزار جوایز نقدی و غیرنقدی دیگر :|

 چند روز پیش (نمیدونم کی دقیقا :دی) خونه خاله‎م بودم و در همین حین که توی هال نشسته بودم و تا کمر توی لپ تاپ مشغول انجام پروژه، تلویزیون روشن بود و بقیه داشتن خندوانه می دیدن. دخترای فوتسالیست رو آورده بودن و گل می‎گفتن و گل می‎شنیدن. تا یه جایی همه چی خوب بود، تا این که رامبد جوان بحث رو کشید سمت ترسیدن یا نترسیدن این دخترا از سوسک. اگه این قهرمانا مرد بودن هم همین سوال رو می پرسید؟ و بعدش هم مسخره کردنشون که "آره شما که نمی‎ترسین، چندشتون میشه."

کاش ختم شده بود به همین. ته برنامه شخصیت جناب خان اومده، میگه ورزش بانوان دو ساعت دیرتر شروع میشه! و هرهر خنده‎ی حضار. خب زهرمار. 

دوباره جناب خان میگه که تازه، همه‎شون نمی‎تونن لباس یک شکل بپوشن :|

واقعا این قدر طنز ما، خنده ما، بی محتواست که باید ارزش کار و زحمت چند نفر رو با کلیشه های مسخره زیر سوال ببریم تا بخندیم؟ واقعا اگه اینا مرد بودن همچین چیزایی رو ازشون می پرسیدن یا بهشون تیکه می‎انداختن؟

ارجاع به مصاحبه جنجالی قبلی با کیمیا علیزاده.

دوتا میشه ایشالا

+ هفته‎ی پیش یکی از اساتیدمون نتونست بیاد سرکلاس،و یه استاد جایگزین اومد که الحق عالی بود. این خانم دکتر م. جایگزین از قضا به غایت زیبا و خوش بر و رو و خوش سخن هم هست. این جلسه که استاد خودمون (که مَرده) اومد، اول کلاس بابت غیبتش عذرخواهی کرد و گفت :"البته خانم دکتر م. لطف کردن جای من اومدن؛ واقعا هم استاد بسیار عالی‎ای هستن."

و یکی از پسرامون برگشت گفت:" بله استاد، اتفاقا خیلی هم خانم باکمالاتی هستن!"

و نگاه چپ چپ همراه با خنده‎ی استاد :دی

+ قرار بود با استاد همین کلاس بریم بازدید موزه لوور. استادمون این موضوع رو هم پیش کشید و گفت یه سری از پیگیری‎هاش انجام شده، و حالا شماها باید برید بقیه کارش رو با انجمن علمی‌تون هماهنگ کنید. اگه بریم اونجا من و خانم دکتر فلانی(که مدیرگروهمون باشه) هم باهاتون میایم و ایشالا خوش می‎گذره.

دوباره، همون همکلاسی مذکور از استاد پرسید:

"استاد، خانم دکتر م. هم باهامون میان؟"

و خنده‎ی ریزریز حضار :دی

استاد ادامه داد که بهمانی، اگه یه بار دیگه بگی می‎شه سه بار، اون وقت برات یه غیبت می‎زنم! :))

و اون هم داشت می‎گفت که استاد این کار رو با من نکن که من همانا با غیبتای خودم دم حذفم همین جوری :دی

+آخر کلاس استاد بحث رو کشید سمت استفاده درست از زمان و تعطیلات. و داشت تعریف می‎کرد که در عید امسال چه ها که نکرده. بعدش هم اذعان داشت که از ده سال پیش به این نتیجه رسیده که جای یه روز بین سه‎شنبه و چهارشنبه خالیه و همیشه یه روز در هفته کم داره :))))

اون همکلاسی بهمانی مون هم در تایید حرف استاد ادامه داد که:" آره،من بعضی وقتا فکر می‎کنم که اگه من دوتا بودم، یعنی دونفر بودم، واقعا آدم بزرگی از آب در می‎اومدم!"

استاد که انگار منتظر چنین لحظه‎ای بود؛

یهو برگشت گفت:" حالا نگران نباش، کار پیدا کن، خونه بگیر، دونفر هم می‎شی!"

این دفعه دیگه کلاس ترکید :دی

حالا از اون بیچاره انکار و از استاد اصرااااار که دونفر شدنت رو هم می‎بینیم :دی

بهمانی هم یهو جواب داد:

" حالا استاد هر چی می‎خواین بگین، ولی من الان اگه یه چیزی بگم یه غیبت می‎خورم!"

و بله،استاد که داشت از خنده منفجر می‎شد نزدیک بود پاشه بزنه طرفو :))))

احساس می‎کنم جونم تو بازی تموم شده

+ بعد از دو هفته یه نفس درس خوندن، دارم احساس می‎کنم که دیگر نمی‎کشم :|

+ بعد از مدت‎ها، اولین غروب جمعه‎ای بود که تو خوابگاه بودم؛ و الحق که بسی مزخرف بود. زنگ زدم مامانم و کلی حرف زدیم که تلخیش بره :دی

+بعد از یک ماه تمام( و بلکه بیشتر) اولین جلسه کلاس فرانسه‎مون داره فردا تشکیل می‎شه و من نه آمادگیشو دارم، نه حوصله‎شو :|

دوباره میاد به زینب گیر میده که چرا جات رو عوض کردی، یا ما رو مجبور می‎کنه حروف الفبا و سال تولدمون و عددا رو پشت سر هم بگیم :|

+ چقدر من غر می‎زنم :دی

+لیوان جغدی که مرجان به جبران شکستن لیوان بلورین نازنینم، و به سلیقه هدیه، خریده بود رو نشونتون ندادم :دی همانا که با دیدن لیوان، بلافاصله یاد شیخنا شباهنگ در ذهنم زنده شد :)

تازه یه نشان کتاب جغدی هم دارم که الان در دسترس نیست ازش عکس بگیرم. اونم خیلی زیبا و دوست داشتنیه :)

+یادم اومد نماز نخوندم هنوز. پاشم برم نمازمو بخونم (تف به ریا) و ببینم می‎تونم خودمو جمع کنم حداقل درسای فردامو بخونم یا نه :|

مقاومت می‎کنیم

+ هدیه هم اومده بود سالن مطالعه، تو راه برام کلی کوکی و رانی و الباقی! خریده بود. اون که یه ذره درسشو خونده بود،نشسته بود داشت با گوشیش بازی می‎کرد که من یهو پریدم وسطش و بال‎بال زدم که:
 - هدیه! هدیه!

 - هان؟!

 - گسل اشتهارد بود، زلزله تهران؟

 - خب؟

 - ساعت دو و بیست دقیقه امروز بعدازظهر، سه و نیم ریشتر لرزیده!

 - تو دوباره رفتی سراغ سایت مرکز لرزه‎نگاری؟

 - [دو نقطه دی وار از محل می‎گریزد]

+ باورم نمیشه که کلی از درسام رو گذاشته بودم برای امشب، تازه هنوز دوتا اکت از اتلو مونده که نخوندم و بنا بر اینه که از SparksNotes ساده‎شو بخونم تموم شه بره. بدبخت شدم به خدا. از اون هم جالب‎تر این که فردا اون قدر کلاسام سنگینه که اصلا نمی‎دونم چه جوری قراره چشمم رو سر کلاس باز نگه دارم و تاااااااازه، بعدشم برم سینما، به وقت شام رو ببینم :|

+ من هنوز واقعا متوجه نشدم چرا پنجره های رفلکس سالن مطالعه برعکسن؟! از بیرون، درون کاملا معلومه، ولی ما که این جا نشستیم وقتی سرمونو میاریم بالا، با دیدن چشمای پف کرده و موهای هپلی هپومون، وحشت می‎کنیم فقط :دی

+ بعضی وقتا یه چیزایی رو که خیلی می‎خوام به یه نفر بگم و نمی‎تونم رو تو تلگرام برای خودم می‎فرستم که نره رو اعصابم. امشب اینو نوشتم: سلام ابله بی‎معرفت.

+ من برم حداقل درس کلاس اول فردام نیمه کاره نمونه. جوان ایرانی هنوز زنده ست، هرچند چاییش تموم شده :دی